Po wyprawie misyjnej Apostołowie gromadzą się wokół Jezusa i opowiadają Mu o tym, co zdziałali.
Za przykładem swego Mistrzu, nauczali ludzi i dokonywali licznych uzdrowień i egzorcyzmów (Mk 6, 30). Po czym Jezus zaproponował im, by się udali na miejsce odosobnione i nieco odpoczęli. Ta Jego zachęta ma swoje źródło w praktyce samego Jezusa, który po intensywnych dniach działalności udawał się na miejsce pustynne i trwał na modlitwie. Lecz zanim oni dopłynęli do miejsca, gdzie zamierzali odpocząć, ludzie zbiegli się tam z różnych stron i nawet ich uprzedzili, tak że na brzegu czekał już tłum. Jezus, Dobry Pasterz, „zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu sprawach” (w. 34). Jakie to piękne, że zebrał się tłum ludzi, który szukał Jezusa i zabiegał o Jego słowo i o Jego dary. W dobie obecnej, kiedy coraz częściej do naszych domów i rodzin zakrada się obojętność religijna, ten tłum usilnie szukający Jezusa ma nam wiele do powiedzenia.
